Bar čine Stari i Novi Bar. Novi Bar smješten je uz obalu, ispod planine Volujica, na kamenitom brdu, i nedostupan je sa tri strane. Udaljen je oko pet kilometara od zaliva.

Bar je drevni grad. Vjerovatno je da se nekada nalazio na obali, gdje se danas nalazi luka, ali zbog napada gusara morao se premjestiti u brda. Njegovo ime se tumači na više načina. Njegovo latinsko ime je bilo Antibarum, a grčka verzija - Antivaris. Neki ljudi vjeruju da je to ime dobio po italijanskom gradu Bari (koji se nalazi na suprotnoj strani Jadranskog mora), dok drugi misle da je ime dobio po Avarima koji su je, prema Konstantinu Porfirogenitu, jednom držali u svojoj moći.

Od XII vijeka ima slovensko ime - Bar. Sredinom XI vijeka Bar je pripadao Duklji, a kasnije i Vizantiji (do 1183. godine). Potom je s ostatkom Zete postao dio države Nemanjića, gdje je ostao do njenog pada. Ovaj period označava njegov najveći procvat. Bar je u privilegijama koje su mu dali srpski vladari, imao je gradsku autonomiju, svoj statut, grb i kovao sopstveni novac.

Turci su ga osvojili 1571. godine, a Crnogorci su ga oslobodili 1877. Tada je, u žestokim borbama za ovo utvrđenje, najvećim nakon one koja se dogodila u Skadru, grad koji je bio sagrađen između starih gradskih utvrda bio potpuno uništen. Stanovnici su ga napustili, a novo naselje nastalo je ispod njegovih zidina.

Tokom srednjeg vijeka, Stari Bar je bio jedan od najmoćnijih gradova u ovom dijelu naše države. U srpskim srednjovekovnim spisima nazivaju ga „Slavnim“. To je mjesto čuvene barske bitke u kojoj je talentovani vojskovođa, zetski princ Vojislav (1017-1050), donio poraz velikoj vizantijskoj vojsci. Nakon ove bitke, Zeta se oslobodila vizantijske vojske i postala nezavisna država.

Biskupsko sjedište je prebačeno u Bar iz Duklje, a kasnije i nadbiskupsko, dok je to bilo sjedište "srpskih vođa" počev od 16. vijeka. Princ Mihajlo (1050-1082), sin princa Vojislava, krunisan je i proglašen kraljem u ovom gradu 1077. godine.

Pop Dukljanin napisao je svoju poznatu hroniku u Baru, a u njoj je zabilježio narodne priče i istorijske legende od vremena dolaska Slovena do sredine 12. veka, pridajući najviše pažnje istoriji Zete.

Iz tih vremena sačuvani su dijelovi gradskih utvrđenja i citadela. Treba spomenuti i gradska vrata iz 11. vijeka, jer predstavljaju jedinstven primjer ove vrste arhitekture na našoj obali.

Postoji akvadukt iz 15. ili 16. veka koji je grad snadbijevao vodom iz planine. Unutar grada i u njegovoj blizini nalaze se ruševine i temelji nekoliko starih crkava, od kojih je "katedrala na Londži" najstarija. Ovdje se nalaze još dvije crkve, crkva Svetog Marka i mala crkva Svete Katarine. Mala crkva Svetog Jovana Vladimira je obnovljena 1927. godine.

Tokom svoje vladavine nad gradom, Turci su promijenili i prilagodili stil srednjovjekovnih i renesansnih palata i crkava svojim stilovima, tako da je Bar postao grad mediteransko-orijentalnog stila, i zadržao je taj izgled do danas.